Το πώς βλέπουμε ρυθμίζεται
: υπάρχουν κοινωνικοί κώδικες για το βλέμμα (που περιλαμβάνουν και ταμπού για κάποια είδη βλέμματος). Μπορεί να είναι διδακτικό να αποκαλύπτει κανείς ποιοί είναι οι κώδικες αυτοί στα συγκεκριμένα πολιτιστικά πλαίσια (τείνουν να αποσύρονται σε αφάνεια όταν το πολιτιστικό πλαίσιο μας αφορά όλους). «Τα παιδιά μαθαίνουν να επισύρουν την προσοχή (το κοίταξέ με), να μην κοιτάζουν ξένους και να μη κοιτούν ωρισμένα μέρη του σώματος…Οι άνθρωποι πρέπει να κοιτάζουν για να είναι ευγενείς, αλλά να μη κοιτάζουν τους λάθος ανθρώπους ή στο λάθος σημείο, π.χ. τους ανάπηρους» (Argyle 1975, 158). Στο Luo της Κένυα δεν πρέπει να κοιτάζεις την πεθερά σου, στη Νιγηρία δεν πρέπει να κοιτάζεις τους ανωτέρους σου, σε μερικές ινδιάνικες κοινότητες της Νότιας Αμερικής δε θα έπρεπε να κοιτάζεις τον συνομιλητή σου κατά διάρκεια της συζήτησης, στην Ιαπωνία πρέπει να κοιτάς το λαιμό όχι το πρόσωπο, και τα λοιπά. (Argyle 1983, 95).Η διάρκεια του βλέμματος ποικίλλει επίσης πολιτιστικά
: σε ‘πολιτισμούς επαφής’ όπως αυτοί των Αράβων, των Λατινοαμερικανών και των Νοτιοευρωπαίων, οι άνθρωποι κοιτάζουν περισσότερο από τους Βρεταννούς ή τους λευκούς Αμερικανούς, ενώ οι μαύροι Αμερικανοί κοιτάζουν λιγότερο (ibid., 158). Σε κουλτούρες που ευνοούν την επαφή το πολύ λίγο βλέμμα θεωρείται ανειλικρινές, άτιμο ή αγενές, ενώ σε κουλτούρες που δεν ευνοούν την επαφή το πολύ βλέμμα (ασκαρδαμυκτί) θεωρείται απειλητικό, ασεβές και προσβλητικό (Argyle 1983, 95; Argyle 1975, 165). Μέσα στα όρια των πολιτιστικών συμβάσεων, οι άνθρωποι, που αποφεύγουν ο ένας το βλέμμα του άλλου, μπορεί να θεωρούνται νευρικοί, αγχωμένοι, ανειλικρινείς και χωρίς αυτοπεποίθηση, ενώ οι άνθρωποι που κοιτάζουν πολύ μπορεί να τείνουν να θεωρούνται φιλικοί και σίγουροι για τον εαυτό τους.Goffman (1969)...περιγράφει το συνεχές ‘βλέμμα μίσους’ ως εμφανές από τους φανατικούς λευκούς προς τους μαύρους. Η κατευθυνόμενη επαφή βλέμματος παραβιάζει τον κώδικα του βλέμματος - σύμφωνα με τον οποίον η επαφή με το μάτι σπάει συχνά αλλά επιστρέφει - και οδηγεί στην αφαίρεση της προσωπικότητας του θύματος, επειδή ο επιδρομέας παραβιάζει επίτηδες τους κανόνες στους οποίους υπάγεται το θύμα. (Danny Saunders στο O'Sullivan et al. 1994, 205)Ο
Οι κώδικες του βλέμματος είναι ειδικά σημαντικοί σε σχέση με το φύλο
. Μια γυναίκα ανέφερε σε ένα άνδρα φίλο της: «Ενα από τα πράγματα που ζηλεύω στ’ αλήθεια στους άνδρες είναι το δικαίωμα να κοιτάζουν». Επεσήμανε ότι σε δημόσιους χώρους, «οι άνδρες μπορούν να κοιτούν ελεύθερα τις γυναίκες, αλλά οι γυναίκες μόνο λαθραία μπορούν να ανταποδίδουν» (Dyer 1992a, 265).