Στη μαρξιστική ανάλυση των μέσων, οι οργανισμοί μέσων θεωρείται ότι είναι «μπλοκαρισμένοι μέσα στη δομή της εξουσίας και δρούνσυνεπώς κυρίως σε στενή συνεργασία με τους κυρίαρχους κοινωνικούς θεσμούς. Έτσι τα μέσα αναπαράγουν τις απόψεις των κυρίαρχων θεσμών όχι ως μερικές
ανάμεσα σε άλλες εναλλακτικές απόψεις, αλλά ως τις κεντρικές και τις ‘προφανείς’ ή ‘φυσικές’ απόψεις». (Curran et al. 1982: 21).Σύμφωνα με τους οπαδους της μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας, στα μαζικά μέσα υπάρχει η τάση να αποφεύγει κανείς το αντιλαϊκό και μη συμβατικό και να αντλεί από «αξίες και υποθέσεις
, που είναι οι πιο πολύτιμες και ευρύτερα νομιμοποιημένες» (Murdock & Golding 1977: 37, που αναφέρεται στον Curran et al. 1982: 26).Όπως γράφουν οι
Curran et al., οι περισσότεροι ερευνητές στη μαρξιστική παράδοση στη Βρεταννία (όπως ο Stuart Hall) προσέγγισαν το θέμα της εμφάνισης της βίας από τα μέσα εξετάζοντας εάν οι αναπαραστάσεις χρησίμευαν «για να νομιμοποιήσουν τις δυνάμεις του νόμου και της τάξης, να οικοδομήσουν συναίνεση για την επέκταση της εξαναγκαστικής κρατικής ρύθμισης και για να απο-νομιμοποιήσουν τους παρείσακτους και τους διαφωνούντες». Έτσι εξέτασαν την επίπτωση των μαζικών μέσων σε καταστάσεις όπου οι επικοινωνίες μέσω των μαζικών μέσων υποστηρίζονταν με ζήλο από άλλους οργανισμούς, όπως η αστυνομία, η δικαιοσύνη και η εκπαίδευση…. Έτσι, η εξουσία των μέσων εικονίζεται ως εξουσία που ανανεώνει, ενισχύει κι επεκτείνει τις υπάρχουσες προδιαθέσεις που συνιστούν την κυρίαρχη κουλτούρα, αλλά όχι ότι δημιουργεί τις προδιαθέσεις αυτές» (Curran et al. 1982: 14; see also ibid.: 27).Παρομοίως, «μερικοί μαρξιστές σχολιαστές ισχυρίστηκαν ότι οι αναπαραστάσεις των εκλογών συνιστούν δραματοποιημένες τελετουργίες και νομιμοποιούν τη δομή της εξουσίας στις φιλελεύθερες δημοκρατίες. Το δικαίωμα της ψήφου θεωρείται ιδεολογική πρακτική
, που βοηθά στην διατήρηση του μύθού της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, της πολιτικής ισότητας και της συλλογικής αυτοδιάθεσης. Η επίπτωση της εκλογικής κάλυψης εκλαμβάνεται κατ’ αυτό τον τρόπο ότι ενισχύει τις πολιτικές αξίες, τις οποίες μοιράζονται ευρέως οι δυτικές δημοκρατίες και τις οποίες συνυπογράφει ενεργά το εκπαιδευτικό σύστημα, οι κύριοι πολιτικοί οργανισμοί και ο κρατικός μηχανισμός» (Curran et al. 1982: 15).