Η Σχολή της ‘κριτικής θεωρίας’ της Φρανκφούρτης εθεωρείτο από ορθόδοξους μαρξιστές ως ‘αναθεωρητική’
, εν μέρει επειδή επέκρινε τον οικονομισμό και τον ωμό υλισμό, και εν μέρει λόγο της εκλεκτικότητάς της. Στη θεωρία των μέσων είναι σημαντική, γιατί προσέφερε την πρώτη μαρξιστική προσπάθεια θεωρητικής προσέγγισης των μέσων (Gurevitch et al. 1982: 8). Πάντως δεν συνεισέφερε καμμιά πραγματική πρόοδο στη μελέτη των μαζικών μέσων (Curran et al.1982: 23). Οι αξιολογότεροι θεωρητικοί που συνδέονται με τη Σχολή της Φρανκφούρτης ήταν οι Theodor Adorno, Herbert Marcuse και Max Horkheimer – όλοι αφοσιωμένοι μαρξιστές – που συνδέονταν με το Ινστιτούτο Κοινωνικής Έρευνας, που ιδρύθηκε στην Φρανκφούρτη το 1923, αλλά μετακινήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1933.Η Σχολή της Φρανκφούρτης επηρεάστηκε από ιδιαίτερα συντηρητικές έννοιες της ‘μαζικής κοινωνίας’, αν κι έδωσε την οπτική αυτή μια αριστερίστικη κλίση
(Bennett 1982: 42). Ο επονομαζόμενος ‘πατέρας της Νέας Αριστεράς’, Herbert Marcuse, στο έργο του ‘Ο Μονοδιάστατος Άνθρωπος’ (1972) παρουσίασε τα μέσα με πολύ απαισιοδοξία ως ακαταμάχητη δύναμη:(Marcuse, αναφέρεται στο Bennett 1982: 43).Τα μέσα …επικοινωνίας…, τα ακαταμάχητα προϊόντα της βιομηχανίας ψυχαγωγίας και ενημέρωσης φέρουν μαζί τους προκαθορισμένες στάσεις και συνήθειες, κάποιες διανοητικές και συναισθηματικές αντιδράσεις που δεσμεύουν τους καταναλωτές…με τους παραγωγούς και, μέσω των τελευταίων με το συνολικό (κοινωνικό σύστημα). Τα προϊόντα διαπαιδαγωγούν και χειραγωγούν. Προωθούν μια ψευδή συνείδηση με ανοσία έναντι της ψευδότητάς της…Έτσι αναδύεται ένα σχήμα μονοδιάστατης σκέψης και συμπεριφοράς.
Για τον
Marcuse, τα μαζικά μέσα καθόρισαν τους ορους με τους οποίους σκεφτόμαστε για τον κόσμο (Bennett 1982: 44). Η Σχολή της Φρανκφούρτης γενικά ήταν βαθειά απαισιόδοξη για τα μαζικά μέσα. Όπως έγραψε η Janet Woollacott, το έργο τους ‘δίνει στα μαζικά μέσα και στη βιομηχανία της κουλτούρας ένα ρόλο ιδεολογικής κυριαρχίας που καταστρέφει και τον αστικό ατομικισμό και το επαναστατικό δυναμικό της εργατικής τάξεως» (Woollacott 1982: 105).Οι
Theodor Adorno και Max Horkheimer (1972, αναφέρεται στο Bennett 1982: 31) εισήγαγαν τον όρο ‘βιομηχανία κουλτούρας’, που αναφέρεται στη συλλογική λειτουργία των μέσων. Η επικέντρωση της Σχολής της Φρανκφούρτης στην ιδεολογία βοήθησε να υπονομευθεί ο οικονομισμός, αλλά επικρίθηκε από άλλους μαρξιστές για ελιτισμό και Χεγκελιανό ιδεαλισμό (Bennett 1982: 47).